Hız çağında bir öğle arası: Koşuyoruz ama nereye? Geçenlerde ne fark ettim biliyor musunuz? Her anımız “hız” olmuş. Sanki hayat, bir parfüm şişesinin püskürtme düğmesine basılmış da tüm kokular bir anda havaya karışmış gibi... Her şey hızlı, her şey acele. Bunu fark ettiğim yer, Ankara’nın kalbi Kızılay’dan Tunalı Hilmi Caddesi’ne uzanan bir öğle arası koşturmacasıydı. Mesaiye ara vermiştim, bir parfüm almam gerekiyordu. Basit bir iş, değil mi? Ama o basit iş bile, modern hayatın çarklarında nasıl debelendiğimizi yüzüme çarptı. Öğle arası malum, kısıtlı... Saat 12.30’da ofisten fırladım, Kızılay’ın o tanıdık kalabalığına daldım. Metro çıkışında bir insan seli; herkes bir yere yetişiyor. Kimi elinde poğaça, kimi telefonla konuşuyor, kimi de kulaklıkla müzik dinleyip kendini dünyadan soyutlamış. Tunalı’ya gitmek için dolmuşa atladım. Ankara’nın dolmuşları ayrı bir âlem: Şoför “Hadi abla, sıkışın biraz!” diye bağırırken... Hız her yerde. Şoför gaza basıyor, yolcular yetişme telaşında, ben ise “Parfümü alıp ofise dönebilecek miyim?” diye hesap yapıyorum. Tunalı Hilmi’ye vardığımda, caddenin o sık ama bir o kadar telaşlı havası karşıladı beni. Pasaja indim… Vitrinler ışıl ışıl, mağazalar davetkâr fakat mübarek, herkes koşturuyor. Parfüm dükkânına girdim. Tezgahtar “Ne bakmıştınız?” diye sordu. Hızlıca bir şeyler kokladım, bir tanesini seçtim. Paketimi aldım, dolmuşa geri atladım, ofise döndüm. Ve tüm bunlar 1 saat 15 dakikada oldu. Savaşı kazanmışım sanırsın! Şöyle masama oturunca durup düşündüm: Bu neydi şimdi? Bir parfüm almak için dahi hayat bir yarış pistine dönmüş. Toplu taşımada, sokakta, mağazada herkes bir şeylere yetişiyor. Peki neye? Daha çok işe mi? Daha çok tüketime mi? Yoksa sadece bir sonraki “yapılması gereken” şeye mi? Belki de mesele, hızı biraz yavaşlatmakta. Toplu taşımada bir an kulaklıkları çıkarıp çevreye göz atmakta..