Neyse; geçen seferki gibi yere düşmedim. Biraz başım döndü o kadar. Ama…Haydi! Kaldır artık şu avucunu üzerimden, boğuluyorum…! Yaşasın! Bu da bitti…O da ne? İnsanların hakem diye hitap ettiği adam, beni iki parmağının arasında tuttu ve saha kenarındaki çocuğa uzatıyor. Şişştt…Çocuk! Al beni ne olur… Bıktım böyle havaya atılıp, fırıl fırıl dönmekten. Hem bak beni alırsan kullanırsın, güzel şeyler almana yardım ederim sonra… Evet…Gülerek aldı beni çocuk. Şimdi onun cebindeyim sanırım, her yer karardı. Ama bu yeni sahibim de öyle hareketli ki bu sefer de daracık yerde oradan oraya yuvarlanıyorum. Her tarafım ağrıdı debelenmekten. Sonunda maç bitti ve dışarıya çıktık. Heyy…! Çocuğun eli cebine girdi. Sonunda beni harcayacak. Haydi çocuk…Buradayım işte…Al beni ve başkasına ver! Tekrar gün ışığını görmek güzel…Bu kez beni tutan adamın ellerinde şeffaf bir eldiven var. Ya doktor…Ya da… Şimitçiymiş adam! Fırlattı attı beni tezgahın üstüne. Ama burada başkaları da varmış! “Hoş geldin 2021! Nasılsın?” “Teşekkür ederim. Ama bana neden 2021 dediniz? Adım yok ki benim. Sadece bir lirayım. “Yeni basıldığın ne kadar belli, bilmiyorsun. Biz birbirimize burada basım yılımıza göre sesleniriz. Bak mesela benimki 2009. Altımda yazıyor. Bana 2009 diyebilirsin.” “Memnun oldum 2009” “Burada biz bizeyiz. Kuruşlar yan bölmedeler. Sahibimizin gözünde değerli olan biziz. Kuruşlarla pek ilgilenmez o. Gün sonunda hala buradaysak, bizi toplar; ya büyük çantasına atıp eve götürür ya da bankaya gider, bütünletir hepimizi.” “Anlayamadım ki… Bütünletmek ne demek oluyor? Kötü bir şey mi gelecek başımıza?” “ Sen de hiçbir şey bilmiyormuşsun. Bizi bankaya verir ve hepimizin toplamı kadar kağıt para alır bankadan” “Dikkat edin. Bir kağıt para geldi…Para üstü olacağız.” “Heyyy 2021…! Daha yeni gelmiştin, nereye böyle hemen? Ehh…Madem öyle, güle güle…” Ben artık gerçekten yoruldum oradan oraya gitmekten. Ah keşke hakem vermeseydi beni o çocuğa. Havada dönmeye razıydım yani. Yeni sahibim bir kadın. Aldığı gibi özensizce fırlatıp attı beni çantasına…Ama neyse ki burası geniş. Keşke beni bu kocaman yerde unutsa… O zaman yıllarca elden ele dolaşmadan kalırdım burada. Durun… Neler oluyor…?! Midem bulandı…Bu ne hız! Birisi kadının çantasını çekti aldı galiba. Kadın da çığlık çığlığa bağırıyor. Çantada ne varsa tarak, cüzdan, ayna…Alt üst olduk. Ohh…! Durduk sonunda. Çantayı boşalttılar. Bir masanın üzerindeyiz. Ayırıyorlar bizi. Karşıda kağıt paralar var işte. Beni ve öteki madeni paraları da şu karanlık suratlı adam aldı. Nereye gidiyoruz yine? Dışarı çıktık. Açık hava gibisi de yok hani! Karanlık suratlı beni arkadaşına verdi. Karşı karşıya duruyorlar…Ne yapıyorlar ki bunlar? O ne…? Karanlık suratlının elinde tabanca var! Bana nişan alıyor…Yine havada dönüyorum…Ahhh! Vuruldum galiba! Tam ortamda koca bir delik açıldı. Elveda dünya…Elveda hayat… Bu insanlar benim kıymetimi yine bilemedi…Neyse…Şimdi bu rahat çimlerin üzerine uzanıp, tüm ellerden uzak dinlenme vaktidir…Ta ki biri beni bulana kadar…